Artikelen

Hussein Omar schrijft:

De nieuwe kaarten van het Oosten en de oude bedoelingen van het Weste

07 sep 2024

Het veranderen van de kaarten in het Midden-Oosten vereist een nieuwe kosmische oorlog, het ontbranden van intraregionale oorlogen, het belangenconflict van invloedrijke wereldmachten met het bestaan van bestaande grenzen, en een internationale wil.

De kaarten die in de Eerste en Tweede Wereldoorlog zijn getekend, zullen niet worden veranderd door burgeroorlogen, noch door eisen van het volk, omdat ze door veroudering en tientallen jaren na hun consolidatie werkelijkheid zijn geworden.

Er zijn geen nieuwe kaarten van de regio en geen enkele macht, met Amerika voorop, is van plan om veranderingen door te voeren ten gunste van de volkeren of om menselijke rechtvaardigheid te bereiken. Er zullen geen kaarten neerdalen op het Koerdische volk, het Amazigh-volk of de Palestijnen, hun omstandigheden zullen hetzelfde blijven omdat de vorming van natiestaten in het tijdperk van globalisering en bruut kapitalisme tot het verleden behoort.

De meest waarschijnlijke mogelijkheid is dat er veranderingen zullen plaatsvinden binnen de grenzen van bestaande kaarten, veranderingen die het potentieel in zich dragen voor ontwikkeling naar democratie, respect voor mensenrechten en gelijkheid tussen menselijke componenten binnen één enkele staat.

Aan de andere kant zijn er actieve en actieve krachten die miljarden dollars pompen om de groepen binnen de bekende grenzen terug te brengen naar de tijdperken van jahiliyyah door de controle van dwingende ideeën over de perceptie van de massa’s en het beheer van hun wetten die ontwikkeling, beschaving en gelijkheid remmen. Het zal in sommige delen ontspanning brengen en in andere tirannie binnen de erkende en getrokken grenzen. Er worden verschillende bestuursvormen gevormd onder leiding van krijgsheren en met de planning en begeleiding van regionale en internationale geldschieters.

De wonden van de volkeren in de regio zullen niet helen, ze zullen blijven bloeden en de volkeren zullen offers blijven brengen voor de gewenste vrijheid. In ruil daarvoor zullen de krachten van de politieke islam en hun aanhangers werken aan de destabilisatie van elke veilige of stabiele plek binnen elk gericht land in ons hybride oosten.

Waar we vandaag onder lijden is te wijten aan het krimpen van de ruimte van het bevrijdende renaissancebewustzijn in onze geest, in plaats van ons te bewegen in de richting van beschaving en beschaving. De vijandige en van het buitenland afhankelijke factie sleept ons mee in de richting van jahiliyyah. Ze neemt haar methoden en gewoonten over. Om een beperkte, marcherende samenleving in stand te houden waarvan de voornaamste zorg is om de heerser en de prins van de regio te behagen.

We hebben geen lering getrokken uit Somalië en Afghanistan, waar de politieke islam een destructieve en wrede rol speelde, waar de getrokken lijnen van de kaarten niet veranderden, maar van binnenuit werden versplinterd en verdeeld in invloedssferen tussen de strijdende krachten onderling, en verdeeldheid onder de bevolking die een concurrerende aanpak hanteerde, gedomineerd door het tribale karakter in het bestuur door middel van primitieve methoden in het beheren van de zaken van mensen of (Taqiyah), dus we hebben te maken met een fenomeen dat wordt gesteund door regionale en internationale machten die er belang bij hebben om het sociale contract dat in de loop der jaren is opgebouwd tussen de onderdelen van een enkele staat te beëindigen.

Het vermeende gevoel van onrechtvaardigheid ontwaakte na decennia van schijnbare slapte, het zwaard werd weer geheven om dezelfde reden waarom het meer dan duizend jaar geleden werd geheven, en de politieke islam riep zichzelf uit als een agent van God en legde zijn geheven zwaard op de nek van mensen.

Er was en is nog steeds een verlangen om Moslim Broederschap regeringen in de regio te vestigen, gemodelleerd naar de regering van Erdogan, in de naam van de gematigde islam.

Ghannouchi kwam met de steun van links aan de macht in Tunesië, het meest seculiere land in de regio. Sarraj in Libië en Morsi in Egypte. Maar het Egyptische leger en de democratische en seculiere krachten (ik reken linkse krachten zoals Marzouki en Riad al-Turk niet tot die krachten) in zowel Egypte als Tunesië verijdelden het plan dat bedoeld was om zich te ontwikkelen en te versterken zonder hun (Westerse) ogenschijnlijke interventie.

De theorie van verdeel en heers heeft niet meer dezelfde toepassingsredenen als aan het begin van het ontstaan van het moderne kolonialisme, maar de machten die de wereldeconomie beheersen proberen de grenzen tussen landen weg te nemen en wetten dichter bij hun systemen te brengen, zodat ze deze gemakkelijk kunnen controleren en sturen en niet in de details van geschillen tussen deze landen en die landen vervallen.

Daarom is het proces om een rijk van de Broederschap onder controle te krijgen wat het Westerse regime nastreeft. Want de ideologie en politieke theorie van de Moslim Broederschap zijn gebaseerd op afhankelijkheid en associatie met invloedrijke machten. Het is ontstaan in de schoot van de Britse inlichtingendienst en werkt nog steeds onder leiding van de Britse en Amerikaanse inlichtingendienst.

Het project van de Islamitische Broederschap is het enige project waarop het Westen hoop heeft voor fundamentele veranderingen in de structuur van de autoritaire regimes in de regio, het creëren van een soennitisch regime dat concurreert met het sjiitische regime om het sektarische conflict te veranderen in een existentieel conflict tussen de twee kanten van de proxies, maar het falen van het Westerse plan dat tot nu toe de Broederschap aan de macht wilde brengen in alle landen van de regio, heeft de politieke islam ertoe aangezet bloediger en wreder te worden dan ooit tevoren, en voor het eerst verenigen de salafistische en broederschapskrachten zich in een strijd die tot doel heeft de infrastructuur van samenlevingen te vernietigen en alle middelen te gebruiken om de machtszetel te bereiken.

Qatar en Turkije (Erdogan en de AKP) hebben de organisatie van de Moslimbroederschap gesteund en steunen alle radicale islamistische terreurgroepen in Syrië, Irak, Egypte, Libië, Tunesië en zelfs Afrikaanse landen.

De Broederschapsterrorist werd gemengd met de Salafi-terrorist, ondanks de historische vijandschap tussen de twee benaderingen. Ze waren echter verenigd door één doel: macht onder leiding van specifieke financiers.

Zo werd het kalifaat uitgeroepen in de Levant en Irak als een eerste stap om de afgebakende grenzen te slechten, zodat een jahiliyya macht het lot kon bepalen van een grote groep mensen van verschillende etniciteiten en sekten.

Dit project mislukte. Op dat moment steunden deze landen geen enkel ander project meer. Ze zullen niet toestaan dat de kaarten worden veranderd zodat de volkeren van onderdrukte landen niet van hun vrijheid kunnen genieten, maar ze zullen wel de terugkeer toestaan van de macht die de kaarten verwijdert en de samenlevingen terugbrengt naar de oudheid.

Hussein Omar